Hoe mijn moeder vlak voor haar sterven ontwaakte

Daar ging ze. Vastberaden de dood tegemoet, met een vreugde en kracht die ik niet eerder in haar leven had gezien.

Mijn moeder (78) koos afgelopen vrijdag voor euthanasie. Nog geen 4 maanden geleden kreeg ze te horen dat ze een tumor van 15cm in haar buik had. De twee chemokuren voor eierstokkanker sloegen niet aan en al snel volgde het vonnis: deze zeldzame en agressieve vorm van kanker is niet te behandelen.

Ze was een bijzondere vrouw. Een binnenvetter die veel dingen niet gedaan heeft in het leven die ze zou willen. Ze weet dat altijd aan de tijd waarin ze geboren was en het arbeidersmilieu waarin ze opgroeide in een klein dorp in Drenthe. Daar gingen meisjes standaard naar de huishoudschool, trouwen en voor het gezin zorgen. Voor ambities was geen ruimte. Maar die had ze wel. Ze heeft zich daar nooit aan kunnen onttrekken, bleef zichzelf klein houden. In heel veel dingen. Dat wakkerde wellicht haar vurige persoonlijkheid aan: ze kon ongezouten uit de hoek komen of kwaad zijn over onbenulligheden en was slecht in staat om haar emoties te verwoorden. Laat staan haar ware gevoelens en aard te tonen.

Nadat ze te horen kreeg dat ze dood zou gaan, was ze verbazingwekkend snel in staat zich daaraan over te geven. Het feit dat ze euthanasie zou kunnen doen, gaf haar kracht. Zij zou beslissen hoe ze zou sterven en wanneer. Dat was een grote troef voor haar, een kaart die ze in handen had en waar alleen zij over besliste. Fysiek ging het heel snel bergafwaarts, per week verslechterde ze heel snel.

Daarentegen gingen haar ogen steeds meer stralen. Ze werd zachter en haar glimlach was, ondanks haar ingevallen gezicht, prachtig. Het was een lach van binnenuit. Alsof het licht in haar was aangegaan en naar buiten straalde. Het ontroerde me tot op mijn ziel, omdat ik dat licht herkende: het licht van onze eeuwigheid.

Mijn moeder heeft nooit iets te maken willen hebben met spiritualiteit of religie: er was niks volgens haar en ze stond er ook niet voor open. Op persoonlijkheidsniveau heeft ze dat volgehouden tot op het moment dat ze stierf. Vanaf het moment dat ze ziek werd, heb ik haar iedere dag op afstand energetisch ondersteund, ook al wilde ze dat niet. Ik bleef volhouden, haar in het hoogste licht zetten (Phowa beoefening uit het Tibetaanse Boeddhisme) en me verbinden met haar ziel en de reis die ze aan het maken was. Toen ik zag dat er een kracht van binnenuit begon op te staan, wist ik dat het plaatsvond: het ontwaken. Of ze het nu begreep met haar hoofd of niet, het bewuste denken hield dat proces niet tegen. Wat een openbaring, ook voor mij om dat waar te nemen.

Andere familieleden begonnen het ook te zien. Haar broer zei: ‘Er kwam een kracht in haar die niet Rens-eigen (de naam van mijn moeder) was.’ Ondanks haar slechte fysieke toestand en hele grote tumor in haar buik had ze helemaal geen pijn. De dokters hielden dit voor onmogelijk en begrepen het niet. We zullen het nooit met zekerheid kunnen zeggen, maar ik weet dat dit het effect was van de helende sessies die ik haar dagelijks op afstand gaf.

Toen ze besloot dat het tijd was om te gaan en het moment van euthanasie daar was, deed ze dat niet omdat ze het leven zat was. Ze was niet uitgeblust. Ja haar lichaam wel, maar zij niet. Er kwam een zekere ongeduld in haar om te gaan, alsof ze iets anders te doen had, ook al bleef ze volhouden dat er niks is na de dood. Dat stond zo haaks op elkaar. Ze keek uit naar de verlossing van haar lichaam en noemde het ook zo.

Op de laatste avond voor haar sterven, kreeg ik een duidelijk beeld van welk leven ze had geleid en welke rol ze op zich had genomen en waarom. Ze was een meester, in een bewust gekozen onbewust leven, waardoor ik onvoorwaardelijke liefde heb kunnen leren kennen en mijn gave al heel vroeg heb kunnen ontwikkelen om te horen en zien wat er onder de oppervlakte speelt.
Het was net alsof zich een lang bewaard geheim openbaarde. Een afspraak tussen ons beide, voordat we incarneerden.

Dat werd bevestigd toen het moment van euthanasie daar was. Ze keek ons aan met zoveel vreugde, vastberadenheid, wijsheid en een glimlach. En verliet zonder woorden met een zucht van verlichting haar lichaam. Ze stierf zoals alleen een Meester dat kan.

Ze schoot weg naar dimensies ver van onze fysieke realiteit. Ze had lang genoeg gewacht. Haar hele leven. Om terug te keren naar het veld van volledig bewustzijn.

Ik bleek geen onbewuste moeder te hebben, maar een stille Meester. Die haar rol en opdracht tot aan het einde heeft gespeeld.

De afbeelding van de offerande hier uit Bali is een uiting van dankbaarheid aan dat wat je was en altijd zult zijn: mijn lieve mama op aarde en eeuwig uitdijend bewustzijn.

Dank je wel voor je lessen, given and taken, en de liefde die je bent.

-----------------------------------------------------------------

Wil jij ook meer ontdekken over het ongeziene, jouw multidimensionale zelf en wat de dood wil betekenen voor jou? Kijk dan hier.