Hoe ik mijn moeder begeleid tijdens het sterven tot in de dood

Zie je deze stenen? Daar speelde ik vroeger veelvuldig als kind, bij de Hunebedden vlak achter mijn ouderlijk huis in Drenthe. Ik had geen idee dat het een krachtplek was, één van de oudste graven. Ik zat er gewoon omdat het fijn voelde. Pas een paar weken geleden toen ik deze plek weer bezocht tijdens een bezoek aan mijn ouders begreep ik waarom het me als kind al aantrok. Wat een energie! Als kind was ik ook al sterk in verbinding met het ongeziene, de doden en de lichtwezens, maar dat ging heel speels en stiekem ook wel, want de rest van mijn omgeving vond dat maar onzin.

Gisteren heb ik een steen achter gelaten bij mijn moeder. Eentje waar ik jaren mee gemediteerd heb en in de tuin heb ‘gevonden’ van het Arthur Findlay College in Londen. Een plek waar ik jaren ben geweest om mezelf te ontwikkelen in mediumschap en spirituele healing. Ik heb lang getwijfeld om haar deze steen te geven, omdat ik weet dat ze er niks mee heeft met ‘het spirituele’. Toch heb ik het gedaan, omdat ik haar op die manier wil ondersteunen bij het sterven en dat MIJN manier is. Dat heb ik lang verborgen gehouden in mijn gezin van herkomst, omdat daar andere ‘regels’ gelden, die niet voelden als de mijne.

Mijn vader vertelde gisteren hoe in ons dorp vroeger een man aan het overlijden was. Hij was gelovig en mensen uit de gemeenschap kwamen voor zijn huis zingen om hem te begeleiden in de overgang. (Hoe prachtig!) Mijn opa, zijn vader, was daar vreselijk kwaad en geïrriteerd over. Hoe ze zoiets idioots konden doen.. Tot op de dag van vandaag zit dat in de familie. Dood is dood en sterven of een uitvaart doe je zonder poeha.

Die zienswijze respecteer ik, maar ik doe er niet aan mee. Bij mij stopt het. Ik ben ontwaakt geboren en ik geef mijn moeder op afstand de spirituele ondersteuning waarvan ik weet dat haar ziel die verlangt. Ik ben ontzettend trots op ons samen, dat we naast elkaar kunnen leven in deze tijd van overgang, waarin zij haar lichaam verlaat. Zij met haar idee over wat de dood is en ik met mijn weten dat we oneindig en eeuwig bewustzijn zijn.

Je moet maar zo’n dochter als mij hebben, die er een hele andere levensfilosofie op na houdt dan jij. Besluit naar Bali te gaan, ondanks dat je sterft en zegt dat ze er op afstand bij is als je doodgaat. Hoe ga je daarmee om als je daar niet in gelooft? Ik heb groot respect voor mijn moeder, vader en zus en ben ze diep dankbaar dat ze mijn besluit respecteren en mij mezelf laten zijn. Het is een geschenk dat ik als kind, als ziel en als onderdeel van het collectief van healers die eeuwenlang zijn geketterd en vermoord, tot in de diepte der diepten voel. Het is zo helend, voor alle betrokkenen. Voor degene voor en na ons.

En dan komt er vanochtend zomaar een engel binnenwandelen. Een jonge man uit Michiels’ mannengroep. Hij spreekt me aan op straat, terwijl ik net de auto uitstap. ‘Ben jij de vrouw van Michiel? Ik kom heel even binnen is dat goed?’ Met zijn 7-maanden oude zoon op de arm komt hij binnen. Hij heeft zijn eerst 5 papa-dagen alleen met hem, omdat zijn vrouw even moet uitrusten en tot zichzelf moet komen. Even later komt Michiel naar me toe in de yurt. ‘Kijk s wat ie kwam brengen?’ Het is een knaller van een steen, de kracht spat ervan af. Ze hadden ‘m zelf gekregen en tijdens de zwangerschap en geboorte gebruikt. Ze vonden dat het nu tijd was dat ‘ie verder reisde en kozen ons daarvoor uit.

We waren er stil van. Nog geen 24 uur geleden gaf ik zelf een steen weg …

Deze nieuwe steen gaat mee naar Bali. Voor het volgende hoofdstuk dat zich wil ontvouwen. In het land waar de mensen zo dichtbij Spirit staan en men de doden iedere dag eert. Net zoals ik dat al jaren doe sinds ik daar op dat Drentse nuchtere platteland ben geboren tussen die grote Hunebedden.

We zijn allemaal eeuwig verbonden, of je het gelooft of niet. Laten we het wonder eren dat we zijn. Voorbij angst, voorbij onwetendheid. Hoe? Het hart spreekt altijd de waarheid.

Het programma De Dood Leeft helpt je om het echt te horen, voelen en te helen.

In liefde, Mireille